Чин дар Куръон ва Суннат

Ҷин дар Қуръон ва Суннат

https://vk.com/kitobhona

https://ok.ru/group/53630571643013

Худованд дар ин ҷаҳон бинобар ҳикмати хеш мавҷудоти зиёде офарида аст, ва ҳар кадомеро барои ҳадафе халқ карда аст, бисёре аз ин мавҷудот бо чашм дида мешаванд ва бисёре ҳам қобили дидан нестанд, ҷинҳое ҳастанд, ки Худованд онҳоро монанди инсонҳо барои ибодат офарида аст, Худованд мефармояд:

«Халқ накардам инс ва ҷинро магар барои инки ибодатам кунанд».

Сураи Зориёт, ояти 56

Онҳо мавҷудоти ғайби ҳастанд, ки Қуръону суннат аз онҳо суҳбат намуда ва имон овардан ба онҳо лозим ва зарури аст, ба тавре, ки уламои ислом иттифоқи назар доранд, ки ҳар кас вуҷуди ҷинро инкор намояд аз доираи ислом берун мешавад, зеро ӯ Қуръон ва суннатро инкор ва такзиб намуда аст.

Албатта мардум тасавуроти гуногун ва мухталиф дар бораи ҷин доранд, ки тасавуроти онҳо вобастаги ба мизони илм ва огоҳии онҳо дарад.

Дар ҷомиаи ҳозираи мо, дар асари ғафлат аз ёди Худо, ва адами парҳез аз муҳаррамот, ва суст шудани пояҳои эътиқоди, шайтон ононро дучори сардаргуми намуда ва аз роҳи рост мунҳариф намуда аст, зеро ҳарчи инсон аз Худо дур шавад шайтон ба вай бештар наздик мешавад.

Масъалаи ҷинзадагӣ ва роҳҳои илоҷи он яке аз масоиле аст, ки имрузҳо инсонҳои бисёре аз мусалмононро ба худ машғул сохта аст, баъзе бо рафтан назди ҷодугарон ва аз роҳи сеҳру ҷоду ва тилисмҳои шайтони ва баъзеи дигаре бо тавассул ба роҳҳои мухталифи дигар хоҳони илоҷ ва шифо аз ин бемори ҳастанд.

Ва агар онҳоро аз ин корҳо манъ кунем хоҳанд гуфт: Пас роҳи шаръии он дар Қуръону суннат чист?

Банда бо вуҷуди инки аз навиштани чунин баҳс қосир ва нотавон буд вале бо истиъонат аз Худованд тақозои он дӯсти азизро лаббайк гуфтам, ва китоби ҳозирро ба риштаи таҳрир дар овардам ва ҳамчунин ба фармони расули Худо ҷомаи амал пушида бошам, ки мефармояд:

"Касе, ки метавонад ба бародараш фоида бирасонад, дареғ нанамояд".

Ва умедворам, ки ин китоб роҳнамое бошад барои бародарони мусалмонам ва василаи наҷоти мо дар рӯзи қиёмат бошад, он рӯзе, ки молу дорои бакор наёяд.

Таваккал бар Худои бузург амре аст матлуб ва маҳбуб, ва Худованд бар он амр намуда ва мардумро басӯӣ он рағбат дода ва мутаваккилинро ситуда аст:

«Ва бар Худо таваккал кунед, агар аз мӯъминон ҳастед!»

Ҳазрати Иброҳим (а) халили Аллоҳ таъоло, бутшикани замонаш, падари Пайғамбарон, ба мо чигунаги таваккал бар Аллоҳро меомузад, Ҳазрати Иброҳим (а) дар муҳит ва сарзамини куфр зиндагӣ мекард, ва падараш мушрик буд, ва бут мефурухт, вале ҳазрати Иброҳим (а) аз оғози кудаки тавҳид ва яктопарасти дар дилаш ҷой гирифта буд, ва ба ширку аъмоли мушрикин розӣ набуд, мебинем, ки ӯ табарро ба китфаш мегирад ва равона шуда бо дасти муборакаш бутҳоро реза-реза мекунад ва табарро бар дӯши бути бузург гузошта ва аз бутхона берун мешавад... Пас сазояш чунин буд, ки ӯро зиндони карданд ва як ғори калон (чуқури) канданд ва дар он ҳезуми зиёде ҷамъ овари намуданд, ҳатто пирзанон ва кудакони зиёде дар ҷамъ оварии ҳезум ширкат карданд, онгаҳ оташ афрухта шуд сипас ҳазрати Иброҳим (а)-ро дар манҷаниқ гузоштанд ва даруни он оташ андохтанд. Ӯ дилаш вобаста бар Худо буд ва таваккалаш бар Ӯ буд. Ва гуфт:

(حسبي الله)

Худо кифоят кунандаи ман аст.

Пас дар он вақти душвор ва сахтӣ, парвардигораш ба фарёдаш мерасад ва нидои илоҳӣ меояд:

ﭽقُلۡنَا يَٰنَارُ كُونِي بَرۡدٗا وَسَلَٰمًا عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ ﭼ

[سورة الأنبياء ٦٩]

«Гуфтем: Эй оташ, бар Иброҳим сард ва саломат бош».

Сураи Анбиё, ояти 69

Онвақт он оташи шуълавар ба боғи сарсабз табдил ёфт ва оташ бар вай зараре нарасонд, мушрикин дар гирди оташ ҷамъ шуда буданд ва мунтазири натиҷа буданд, пас ҳазрати Иброҳим (а) аз оташ сиҳат ва саломат берун меояд.

Барон мардуми муъмини ростгӯ,

Чу ингуна гуфтанд қавми ростгӯ,

Шуморо кашонанд дар тангно,

Бибояд битарсед аз он вағо.

Бигуфтанд морост кофи Худо,

Нигаҳбони некест он кибриё.

(джин, ачина, дев, чини, чиндор, чинхо, чину шайтон, девона)

китобхои исломи